Իրանի և Միացյալ Նահանգների միջև բանակցությունների հինգերորդ փուլի ավարտից հետո Իրանի գլխավոր բանակցող, արտգործնախարար Աբբա Արաղչին հայտարարել է, որ «դա բանակցությունների ամենապրոֆեսիոնալ փուլերից մեկն էր»։ «Մենք անսասան ենք մեր դիրքորոշումներում։ Ամերիկյան կողմն այժմ հստակ պատկերացում ունի Իրանի դիրքորոշման վերաբերյալ»,- շեշտել է նա։               
 

Ճա­նա­չեք գոր­ծե­րի պտուղ­նե­րից

Ճա­նա­չեք գոր­ծե­րի պտուղ­նե­րից
07.04.2020 | 00:05
Մեղ­քի տա­րա­ծու­մը, կամ այլ կերպ ա­սած` «վա­րա­կը», հնա­րա­վոր է ոչ միայն այն դեպ­քում, երբ մարդ գի­տակ­ցա­բար և իր ցան­կու­թյամբ է հակ­վում մեղ­քին, այլև...
Մեղ­քը իր մեջ կրող և մեղ­քին ստր­կա­ցած մար­դու հետ շփ­վե­լու ինք­նին փաս­տը հոգևոր ո­լոր­տում կա­րող է բե­րել նույն հետևան­քին, ինչ վա­րա­կիչ հի­վան­դու­թյամբ տա­ռա­պող մար­դու հետ ան­մի­ջա­կան շփու­մը:
Մեղ­քին ստր­կա­ցած մար­դու հետ շփ­վե­լու ար­դյուն­քում կա­րե­լի է հա­ղոր­դա­կից դառ­նալ այն մեղ­քին, ո­րով մե­ղա­վո­րը վա­րակ­ված է և տա­ռա­պում է: Ե­րե­խա­նե­րը, ան­կաս­կած, ոչ միայն վա­րակ­վում են ծնող­նե­րից մեղ­քով, այլ նաև տա­ռա­պում են այն հի­վան­դու­թյուն­նե­րով, ո­րոնք այդ մեղ­քե­րի հետևանք են: Ե­րե­խան, քա­նի դեռ փոքր է, պա­տաս­խա­նատ­վու­թյուն չի կրում Աստ­ծո ա­ռաջ` իր յու­րաց­րած մեղ­սա­կան հա­կում­նե­րի հա­մար: Տա­րօ­րի­նակ է պահ­ված­քը այն ծնող­նե­րի, ո­րոնք փոր­ձում են ար­մա­տա­խիլ ա­նել ի­րենց ե­րե­խա­նե­րից այն մեղ­քե­րը, ո­րոն­ցով հենց ի­րենք են քաղց­րա­նում, ե­թե ոչ գոր­ծով, ա­պա մտ­քե­րով:
Չբա­վա­րար­ված մեղ­քի տան­ջանքն անց­նում է, երբ կա­տար­վում է մեղ­քի պա­հան­ջը, և մարդ ստա­նում է ո­րո­շա­կի հան­գս­տու­թյուն, թեթևու­թյուն: Սա­կայն այդ կեղծ հան­գս­տու­թյու­նը բե­րում է ոչ թե մեղ­քի իշ­խա­նու­թյու­նից ա­զա­տագ­րում, այլ ա­վե­լի ստր­կաց­նում է նրան և կախ­վա­ծու­թյուն ա­ռա­ջաց­նում: Յու­րա­քան­չյուր մարդ, այս կամ այն չափ գի­տակ­ցե­լով մեղ­քի տգե­ղու­թյու­նը, փոր­ձում է թաքց­նել այն:
Մեղ­քը կա­րե­լի է բա­ցա­հայ­տել գոր­ծե­րի պտուղ­նե­րից` ար­դյունք­նե­րից, ո­րոնք լի­նում են դա­ռը և վնա­սա­կար: Այս ար­դյունք­նե­րից է մարդ եզ­րա­կաց­նում իր մեջ առ­կա, սա­կայն չն­կատ­ված մեղ­քե­րի մա­սին: Ինչ­պես ա­սում են Սուրբ հայ­րե­րը, մարդ պատժ­վում է նրա­նով, ին­չով մե­ղան­չում է: Մեղ­քը մար­դու բնու­թյա­նը խորթ է և ճիշտ չէ ա­սել. «Ես ա­գահ եմ», ո­րով­հետև դրա­նով հաս­տատ­վում է մար­դու վրա մեղ­քի իշ­խա­նու­թյու­նը, ո­րը խորթ է նրան: Իսկ ա­սե­լով «կա իմ ան­ձը և ինձ հա­կա­ռակ­վող մեղ­քը», դրա­նով իսկ դր­վում է սկիզ­բը մեղ­քից ա­ռանձ­նաց­վե­լու: Այդ­պես էլ մարդ ստիպ­վա՛ծ չի գոր­ծում բա­րին, քա­նի որ ա­ռա­քի­նու­թյու­նը բնա­կան է մար­դու հա­մար: Ա­վե­լի ճիշտ է ա­սել, որ մարդ պայ­քա­րում է ոչ թե իր ան­ձի, այլ իր դեմ պա­տե­րազ­մող դևե­րի դեմ, և ոչ թե ստի­պում է ի­րեն բա­րին գոր­ծել, այլ դի­մադ­րել չա­րին դր­դող մեղ­քե­րին:
Մեր կյան­քի տար­բեր հան­գա­մանք­նե­րը մեզ տրա­մադ­րում են հա­վա­սար պայ­ման­ներ` ծա­ռա­յե­լու մեղ­քին կամ ա­ռա­քի­նու­թյա­նը: Այս­պես, վտան­գա­վոր դրու­թյան մեջ մարդ կա­րող է դրսևո­րել ինչ­պես քա­ջու­թյուն, այն­պես էլ վախ­կո­տու­թյուն, խն­ջույ­քի սե­ղա­նին` չա­փա­վո­րու­թյուն կամ որկ­րա­մո­լու­թյուն: Մարդ միշտ ի զո­րու է վերց­նե­լու իր վրա որևէ պար­տա­վո­րու­թյուն` ազն­վու­թյուն, պար­տա­ճա­նա­չու­թյուն, հա­վա­տար­մու­թյուն, կամ` ստու­թյուն, նեն­գու­թյուն, ան­պա­տաս­խա­նատ­վու­թյուն: Իսկ երբ մարդ դի­մադ­րում է կր­քե­րին, այն­ժամ հա­մոզ­վում է սե­փա­կան ան­զո­րու­թյան և Նրա­նի՛ց օգ­նու­թյուն ստա­նա­լու անհ­րա­ժեշ­տու­թյան մեջ, Ով կա­րող է պաշտ­պա­նել և սր­բա­գոր­ծել: Ա­յո, սա պա­տե­րազմ է, և ինչ­պես ցան­կա­ցած պա­տե­րազմ, բե­րում է ոչ միայն և ո՛չ ան­պայ­ման հաղ­թա­նակ, այլ նաև զր­կանք, տա­ռա­պանք ու չար­չա­րանք:
Նե­ղու­թյուն­ներն ու տա­ռա­պանք­նե­րը, այդ թվում նաև հի­վան­դու­թյան պատ­ճա­ռով, ու­ղարկ­վում են մար­դուն ե­րեք դեպ­քե­րում` որ­պես պա­տիժ, որ­պես խրատ և` երկ­նա­յին վարձ­քի ար­ժա­նա­նա­լու հա­մար: Պա­տի­ժը ստի­պում է տա­ռա­պել և տրտ­մու­թյուն է ա­ռա­ջաց­նում, խրատ­վում է նա, ով փնտ­րում է իր տա­ռա­պան­քի պատ­ճա­ռը և ու­ժը այն հաղ­թա­հա­րե­լու, իսկ նա, ով ու­րա­խու­թյամբ է տա­նում ժա­մա­նա­կա­վոր չար­չա­րանք­նե­րը, հնա­րա­վո­րու­թյուն է ստա­նում հա­վի­տե­նա­կան պարգևներ վաս­տա­կե­լու իր ար­ժա­նա­վոր վար­քի հա­մար:
Երբ մարդ թաքց­նում է որևէ մեղք և մնում է կապ­ված նրան, հո­գին, լի­նե­լով նր­բազ­գաց, խոց­վում է, և կա­մա թե ա­կա­մա դա ար­տա­հայտ­վում է մար­դու մեջ բա­ցա­սա­կան է­մո­ցիա­նե­րով, ո­րոնք կախ­ված չեն մար­դու կա­մե­ցո­ղու­թյու­նից` լար­վա­ծու­թյուն, կախ­վա­ծու­թյուն, կաս­կա­ծամ­տու­թյուն, շփո­թու­թյուն, ա­մոթ, վախ, բոր­բոք­վա­ծու­թյուն: Նման զգա­ցում­նե­րը ու­ղեկ­ցում են ցան­կա­ցած մեղք: Իսկ ա­ռա­քի­նու­թյու­նը հո­գուն բե­րում է հան­գս­տու­թյուն, ու­րա­խու­թյուն, պար­կեշ­տու­թյուն, ա­զա­տու­թյուն, պար­զու­թյուն, վս­տա­հու­թյուն` հե­ռաց­նե­լով մար­դուն ցա­վից, հի­վան­դու­թյու­նից ու մահ­վա­նից: Մա­հից հե­ռաց­նել` նշա­նա­կում է մո­տեց­նել կյան­քին, հետևա­բար ա­մեն ա­ռա­քի­նու­թյուն կեն­սա­գոր­ծող է: Դա հա­վա­սա­րա­պես վե­րա­բե­րում է բո­լոր ա­ռա­քի­նու­թյուն­նե­րին: Սա­կայն, ինչ­պես գի­տենք, ա­ռա­քի­նու­թյու­նը անհ­նար է ա­ռանց սի­րո, և Աստ­ված Ինքն է Սե­րը, որ կեն­դա­նա­գոր­ծում է ամ­բողջ Տիե­զեր­քը: Դառ­նալ առ Աստ­ված` նշա­նա­կում է վե­րա­դառ­նալ Կյան­քի Աղ­բյու­րին, Ո­րը միշտ պատ­րաստ է ըն­դու­նե­լու Իր մոտ ե­կո­ղին, նաև` որ դարձն առ Աստ­ված պա­հան­ջում է հրա­ժար­վել մեղ­քից և մաքր­վել նրա­նից ա­պաշ­խա­րու­թյամբ, ո­րը և ա­զա­տում է մեղ­քի հետևանք­նե­րից, կամ ուժ է տա­լիս` հաղ­թա­հա­րե­լու այդ հետևանք­նե­րը:
Հի­վանդ­նե­րից շա­տե­րը այ­ցե­լում են ե­կե­ղե­ցի, խոս­տո­վա­նում և զղ­ջում են, սա­կայն բաց են թող­նում ու­շադ­րու­թյու­նից այն մեղ­քե­րը, ո­րոնք իս­կա­կան պատ­ճառն են ի­րենց դժ­բախ­տու­թյան: Ինչ­քան էլ զղ­ջանք և ա­պաշ­խա­րենք ա­գա­հու­թյան ու որկ­րա­մո­լու­թյան հա­մար ծու­լու­թյունն ու բղ­ջա­խո­հու­թյու­նը չեն պա­կա­սի:
Մարմ­նի վի­ճա­կը կախ­ված է հո­գու վի­ճա­կից. մեղ­քը կա­րող է բե­րել ոչ միայն հո­գե­կան, այլև մարմ­նի հի­վան­դու­թյան ու մահ­վան: Մար­դիկ պատ­րաստ են ա­վե­լի շուտ հս­կա­յա­կան գու­մար­ներ ծախ­սե­լու «հրա­շա­գործ» դե­ղեր հայթայ­թե­լու, ար­տա­քին հար­մա­րա­վետ պայ­ման­ներ ստեղ­ծե­լու հա­մար, քան ըն­դու­նե­լու հի­վան­դու­թյան ձևա­վոր­ման պատ­ճա­ռը` սե­փա­կան կամ­քի մաս­նակ­ցու­թյու­նը, և աշ­խա­տել` փո­խե­լու ներ­քին հո­գե­կան վի­ճա­կը: Չէ՞ որ այդ փո­փո­խու­թյա­նը կա­րե­լի է հաս­նել միայն ա­պաշ­խա­րու­թյան մի­ջո­ցով, իսկ դրա հա­մար անհ­րա­ժեշտ է ըն­դու­նել սե­փա­կան մեղ­քը, ին­չը ժա­մա­նա­կա­կից մար­դու հա­մար չա­փա­զանց դժ­վար է և ըմ­բոս­տու­թյուն է ա­ռա­ջաց­նում: Ժա­մա­նա­կա­կից բժշ­կա­գի­տու­թյան մեջ ըն­դուն­ված բուժ­ման մե­թոդ­նե­րը մեծ մա­սամբ վե­րաց­նում են ո՛չ թե հի­վան­դու­թյան պատ­ճառ­նե­րը, այլ նրա ար­տա­հայ­տու­թյու­նը: Չի կա­րե­լի սպա­սել բժշ­կա­կան օգ­նու­թյու­նից այն, ինչ բժշ­կու­թյու­նը տալ չի կա­րող:
Թարգ­մա­նու­թյու­նը ռու­սե­րե­նից`
Տեր Ըն­ծա քա­հա­նա Միր­զո­յա­նի
Դար­բա­սի հոգևոր հո­վիվ
Դիտվել է՝ 2507

Մեկնաբանություններ